ای کاش در قیامت

زغالهای خاموش را کنار زغالهای روشن می گذارند تا روشن شوند، چون همنشینی اثر دارد.

ما هم مثل همان زغالهای خاموشیم؛ پس اگر کنار کسانی بنشینیم که روشن اند، نورانیتی دارند و گرما و حرارتی دارند، ما هم به

طفیل آنها روشنی می گیریم و گرما و حرارتی پیدا می کنیم، وگرنه در قیامت حسرت می خوریم.

یکی از حرفهای جانسوز اهل جهنم همین است:

ای کاش با فلانی رفیق نبودم و با او نمی نشستم. او تاریک بود و مرا هم مثل خود تاریک کرد.

یعنی ای کاش رفیقی سر راهم سبز می شد که خود سبز بود، روشن بود، صفا و نوری داشت تا من هم از پرتو او طرفی می بستم.

حجه الاسلام رنجبر